Αναζητώ το υποκατάστατό σου
Σ’ένα πρόσωπο, σ’ ένα πράγμα, σ’ έναν ήχο
Ειλικρινά με ξαφνιάζει η διαπίστωση ότι
Έχεις ριζώσει μέσα μου
Κοιτώ το αντικείμενο του πόθου μου
Μα είναι κίβδηλο – καλύτερα έτσι
Δεν θ’ άντεχα να είσαι εσύ στ’ αλήθεια
Ανυπόφορος σαν τον πόνο
Το μυαλό δεν με προϊδεάζει
Αιφνιδιαστικά σε επιβάλλει μέσα και γύρω μου
Μα εγώ αντιστέκομαι και σου ξεφεύγω
Δίχως να πέφτω στην παγίδα
Ένα «κρίμα» αναδύεται απ’ τα βάθη
Που κάθε τόσο θες να μου θυμίζεις
Μάταια, επίμονε λαθρεπιβάτη μου, μόνιμα ηττημένε
Αφού κατέληξα από καιρό πως
Δεν σε θέλω…
Μονοπάτια 
Καλημέρα χρόνια μας πολλά!!! Κάθε μέρα να’ναι μια καινούργια για όλες μας!!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Να είσαι καλά. Πέτυχες την περίπτωση τώρα. Δεν μπορώ να πω ότι με εκφράζει η «επέτειος» όπως έχει εξελιχθεί το πράγμα, αλλά κάνω ό,τι μπορώ για να αλλάξουν τα πράγματα… 🙂 Καλημέρα, Έφη!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κάτι γίνεται με τα σχόλια σήμερα. Κάποια δεν μου τα εμφανίζει και νομίζω ότι έσβησα κατά λάθος αυτό που έγραψες – ή μας σαμποτάρει το wordpress… 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Όσο κι αν περιγράφεται μια «πάλη», η ιδέα ότι μέσα μας υπάρχουν επίμονοι λαθρεπιβάτες, που ακόμα και ηττημένοι συνεχίζουν να τσιγκλίζουν, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Εμείς καταλήγουμε πολλές φορές πως δεν τους θέλουμε. Αλλά συχνά οι ξενοδόχοι είναι αυτοί..
(Δε θα σας πω για τους δικούς μου. Αν είχα έναν αξιόλογο ψυχαναλυτή, θα τους περιέγραφα σ’ αυτόν. Αλλά δεν έχω.)
Καλημέρα κι από ‘δω!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Συμφωνώ… Και καμιά φορά το «δεν σε θέλω» είναι σαν να το λέμε «στην πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τότε
Σε κοίταζα που χτυπούσες τα χέρια σου μέσα στο πλήθος
τα μάτια σου έλαμπαν από την προσμονή κάποιου ονείρου
Μόνη ανάμεσα σε χιλιάδες, έδειχνες ρόδο από φως
κι εγώ δίπλα σου μα κι από χιλιάδες μίλια μακριά
σε κοίταζα, μαντεύοντας τ’ ακροτελεύτια του πάθους σου.
Σε άκουγα να μου ιστορείς κόσμους επουράνιους
τα χείλια σου γελούσαν πλατιά με κάθε έψιλον
Τα μάτια σου απήγγειλαν οράματα ασώματων επιθυμιών
απορρίπτοντας την άρνηση που σου ‘δινε το κάθε όμικρον.
Σε άκουγα ρουφώντας τις ιστορίες που ήθελες να επιθυμώ.
Γ Χ
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Precioso poema, me ha gustado mucho. Te felicito Katerina 😊😊😊😊😊😊😊
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Muchas gracias, Luis. Eres muy generoso. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
☺️☺️
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Reblogged στις To Koskino.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ευχαριστώ πολύ για την αναδημοσίευση. Με τιμά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Πόσο θα θέλαμε όλοι, να μη πέφτουμε σε παγίδες; Κυρίως συναισθηματικές. Μα η ζωή δε λειτουργεί έτσι.
Πολύ ωραίοι οι στίχοι σου Κατερίνα μου. Πραγματικά ωραίοι.
Εύχομαι να μοιραστείς κι άλλους μαζί μας.
Σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις, ένα πανέμορφο Σ-κ! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου και για την ενθάρρυνση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξαναγράψει ποτέ στίχο. Είχατε την τιμή να απολαύσετε την παγκόσμια πρώτη! 😛 Απλώς είναι κάτι που μου βγήκε πηγαία και το είδα σαν άσκηση θάρρους. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπράβο Κατερίνα μου που τόλμησες και «έγραψες» ποίημα, γιατί όντος κατάφερες να μεταδώσεις πολύ καθαρά την αίσθηση του λαθρεπιβάτη! 😉
Μπορεί μεν να μην «τον» θέλεις, αλλά ακόμα και ηττημένος «επιβαίνει» τη σκέψη σου!
Άνοιξε τη πόρτα και σπρώξε τον με δύναμη έξω, μια απόφαση καρδιάς είναι αυτή! 😛
ΑΦιλάκια με βαθιές δυναμικές ανάσες! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σ’ ευχαριστώ, μαγισσούλα μου! Ξέρεις κανένα ξόρκι; (ρώτησε η τεμπέλα) Αστειεύομαι. Έγκειται κι αυτό στις αλλαγές που κουβεντιάζαμε στο δικό σου «σπιτικό» πρόσφατα. 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ξέρεις πως οι πιο δύσκολοι στο «ξουτ» λαθρεπιβάτες είναι οι ιδέες περί αρετής και καλοσύνης που κουβαλάμε; 😉
ΑΦιλάκια και να έχουμε μια ριζικά αλλαγμένη βδομάδα! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλημέρα, Στεφανία μου!
Βοήθησέ με λίγο να καταλάβω. Αναφέρεσαι στις λανθασμένες ιδέες περί αρετής και καλοσύνης ή στη φωνή της ηθικής;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζουμε πχ, πως καλοσύνη είναι, ν’ αφήνουμε τον άλλο να μας κακομεταχειρίζεται λεκτικά, νομίζουμε πως αν το «βουλώσουμε» είναι από σεβασμό προς τον άλλο, νομίζουμε πως είναι αρετή η πλαστή ευγένεια, ενώ μέσα μας βράζουμε! Όσο για την ηθική, ο καθένας έχει τη δική του που συνήθως είναι η προσωπική του βολή! 😉
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να καταπιέζουμε τα αισθήματα μας, μια ήρεμη συζήτηση είναι πάντα επιθυμητή, φτάνει να είμαστε σε θέση να κρατήσουμε τη ψυχραιμία μας, διαφορετικά ας εκτονωθούμε πηγαίνοντας μια βόλτα ή μιλώντας σε καλό φίλο/η!
Η επιστήμη (νέα ιατρική), μας πληροφορεί πως όλες οι αρρώστιες έχουν τη ρίζα τους, σε καταπιεσμένα συναισθήματα!
Υγεία λοιπόν πρώτα εσωτερική! 😛
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο