Άκουγα χθες βράδυ τα καταπληκτικά τραγούδια Μαμά και Γερνάω μαμά από τις επίσης καταπληκτικές φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Γιώτα Νέγκα αντίστοιχα και τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Το παθαίνω πάντα όταν ακούω αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια και ομολογώ πως τα αποφεύγω. Όταν πας να ακούσεις ζωντανά τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες όμως, προφανώς δεν μπορείς να αποφύγεις τίποτα.
Άρχισα ν’ αναρωτιέμαι τι με κάνει ν’ αντιδρώ έτσι. Συνειδητοποίησα αυτό που εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε οι περισσότεροι: νιώθω ενοχές. Πιθανότατα, όταν πρόκειται για τους γονείς μας οι περισσότεροι νιώθουμε «ελλειμματικοί», ότι δεν είμαστε τα παιδιά που θα ήθελαν ή δεν κάναμε αυτά που περίμεναν. Κάποιες φορές φταίνε οι γονείς με τις υψηλές απαιτήσεις, κάποιες άλλες εμείς οι ίδιοι με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Φαύλος κύκλος.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια απαραίτητη, θεωρώ, διάκριση μεταξύ ενοχών και τύψεων. Δεν μιλάω για τις τύψεις που νιώθουμε έπειτα από μια συμπεριφορά ή πράξη που αποδεδειγμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βλάπτει έναν άλλον άνθρωπο. Μιλάω για το συναίσθημα της ενοχής που προκύπτει από την πεποίθησή μας ότι δεν έχουμε πράξει με τον «δέοντα» τρόπο.
Αν το καλοσκεφτούμε, στην καθημερινότητά μας οι ενοχές μάς πνίγουν: δεν περνάω όσο χρόνο θα έπρεπε με την οικογένειά μου, κάνω λάθη στη δουλειά μου άρα δεν είμαι αρκετά καλός επαγγελματίας, κάποιο πρόβλημα έχω και με σχολιάζουν, δεν είμαι αρκετά όμορφη γι’ αυτό είμαι μόνη κ.ο.κ. Αυτό μας κάνει να πιέζουμε τον εαυτό μας, να μας κυριεύουν αρνητικά συναισθήματα, να έχουμε διαρκώς άγχος για ό,τι κάνουμε, να μας γίνεται εμμονή η αποδοχή των άλλων. Σε τελική ανάλυση θα θέλαμε να είμαστε τέλειοι. Αλλά βάσει ποιων κριτηρίων ακριβώς; Σε πολύ μεγάλο βαθμό, βάσει των κριτηρίων των άλλων.
Είτε φταίνε οι προσδοκίες των γονιών και της κοινωνίας είτε κάποια τραυματική εμπειρία, συχνά οδηγούμαστε σε ένα διαρκές κυνήγι τελειότητας και μια μόνιμη αίσθηση ανεπάρκειας λόγω της εσωτερικής μας ανάγκης να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους, προκειμένου τελικά να γίνουμε αρεστοί σ’ εμάς τους ίδιους. Είναι το γνωστό λάθος που κάνουμε περιμένοντας να καταλάβουμε ότι έχουμε «αξία» μέσω των άλλων.
Οι ενοχές είναι ένα βαρύ φορτίο και είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από αυτές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι που μας επιτρέπονται οι αδυναμίες και τα λάθη. Παράλληλα πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, να αναγνωρίσουμε τις γνήσιες προθέσεις μας, να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας, αλλά και να κατανοήσουμε ότι δεν φέρουμε εμείς την ευθύνη για τα πάντα. Μόνο έτσι μπορούμε να διορθώσουμε όσα πραγματικά το χρειάζονται και να μάθουμε ν’ αγνοούμε όσα μας δηλητηριάζουν δίχως λόγο.
Μονοπάτια 
Κατερίνα μου !
με τι δύσκολο και επώδυνο θέμα καταπιάνεσαι.
Δύσκολα πιστεύω υπάρχει άνθρωπος που είναι απαλλαγμένος από το βίωμα έστω μιας κάποιας ενοχής που ελοχεύει μέσα του και τον τυραννά σαν μικρός ή μεγάλος δαίμονας.
Η Ενοχή είναι ένα μαρτυρικό βίωμα που μπορεί να λειτουργεί σαν σαράκι στην ψυχή μας.
Και πολύ σωστά διαχωρίζεις την ενοχή από την τύψη. Είναι εντελώς διαφορετικά συναισθήματα και τα ξεχωρίζεις με σαφήνεια.
Η Πίεση των γονιών μας και η προβολή πάνω μας σχέδια και προσδοκίες του δικού τους κόσμου αποτελεί την πρώτη πηγή μιας ενοχής, όταν κάτι δεν πάει καλά.
Σίγουρα είναι λογικό οι δικοί μας να χαράζουν δρόμους στη ζωή μας. Το ζητούμενο είναι ένα όμως: Να ενισχύουν την αυτοεκτίμησή μας, την αυτοπεποίθησή μας και να μην μας ευνουχίζουν σαν ανθρώπους.
Όποιος δεν έχει ζήσει το βίωμα του πνευματικού ευνουχισμού και των παρεπόμενων ενοχών δεν ξέρει την οδύνη τους.
Κατερίνα μου, απόλαυσα αυτό σου το κείμενο σήμερα. Ένα άνοιγμα ψυχής σε όλους εμάς με εμπιστοσύνη και μοίρασμα. Να είσαι καλά κορίτσι μου και να σε απολαμβάνουμε πάντα.
Καλή βδομάδα σου.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Να είσαι καλά, Γιάννη. Καμιά φορά ξαφνιαζόμαστε όταν συνειδητοποιήσουμε ότι τα πραγματικά κίνητρα πίσω από κάποιες ενέργειές μας κρύβονται στις ενοχές. Όπως η συγκίνηση ακούγοντας ένα τραγούδι. ☺ Καλό ξημέρωμα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Πολύ σωστό Κατερίνα μου. Πάντα οι ενοχές κινητοποιούν πράγματα μέσα μας και μας ωθούν σε παραμορφώσεις. Οφείλουμε και εμείς να τις διαχειριστούμε ομαλά και αρμονικά λυτρώνοντάς μας.
Εύκολο ; καθόλου ! Για να μας δώ ! Την καλησπέρα μου.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Θεωρώ πως το αίσθημα ενοχής είναι κάτι που αισθάνεται κανείς συναρτήσει δύο πλευρών: της δικής του και της άλλης. Θεωρούμε ότι η άλλη πλευρά έχει απαιτήσεις που ζητούν να ξεπεράσουμε εαυτόν και όταν δεν τις πληρούμε αισθανόμαστε ότι ευθυνόμαστε κατ’αποκλεοστικότητα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τι βλέπει σε εμάς η άλλη πλευρά, κάτι που μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο από την πραγματικότητα ή τη δική μας εικόνα. Δεν είμαστε ωστόσο υπεράνθρωποι, είμαστε απλοί άνθρωποι που κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται πλήρως στις προσδοκίες της εικόνας τους. Οι ενοχές όμως είναι ένας παράγοντας που θα μας αποτρέψει να πλησιάσουμε στο αποτέλεσμα που θα μπορούσαμε ή που θα ήθελε η άλλη πλευρά και καλό θα ήταν να το αντιλαμβανόμαστε και να μην τις αφήνουμε να αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στην προσωπική εξέλιξη.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Συμφωνώ. Το κακό είναι ότι από πολύ μικροί «εκπαιδευόμαστε» στην υπακοή για να είμαστε «καλοί» κι αποδεκτοί – βλέπε γονείς, δάσκαλοι κ.λπ. Άρα είναι ακόμα πιο δύσκολο να το αποβάλουμε. Το οφείλουμε όμως στον ίδιο μας τον εαυτό να προσπαθήσουμε, γιατί μπορεί να γίνει αρρώστια, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο. ☺
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Καλώς ήρθες Κατερινάκι μου !! Μας λείπεις να το ξέρεις!! Όσο για τις ενοχές δεν είναι τυχαίο ότι είναι γένους θηλυκού .. γιατί πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες τις έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άντρες!!
Τα λάθη είναι ανθρώπινα και έχεις βαρεθεί να το ακούς. Μάθε, όμως κι εσύ να συγχωρείς τον εαυτό σου και βγες από τον «κόσμο των ενοχών» σου! Πάρε τις αποφάσεις σου, κάνε τα λάθη σου, μάθε από αυτά και προχώρα. Έτσι είναι η ζωή!!!
Σε φιλώ και χαίρομαι που ξανά είδα ανάρτησή σου !!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Πάντα το βασικό είναι να είμαστε ο εαυτός μας και να μας αγαπάμε. Όπως όλα, πρέπει κι αυτό να το κατακτάμε στη ζωή. Κι εμένα μου λείπετε… Τα φιλιά μου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Τα πάντα (για μένα) Κατερίνα μου, ξεκινούν απ΄την αποδοχή του εαυτού μας, έτσι όπως είναι, γιατί αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν τον εμπιστευτούμε, οι ενοχές θα έρθουν να μας βρουν και είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί!
Οι τύψεις όπως και οι ενοχές, (πάντα για μένα) μας φυλακίζουν στο παρελθόν, που υπάρχει μόνο στη σκέψη μας και μας εμποδίζει να ζήσουμε το πολύτιμο παρόν μας, το ξέρεις αυτό Κατερίνα μου, γιατί το ΤΩΡΑ, σε έχει απασχολήσει και σε άλλη ανάρτηση! 😉
Οι περισσότεροι από μας, έχουμε μεγαλώσει μες την επίκριση, την απόρριψη, την σύγκριση και πολλοί και στην λεκτική βία και αυτό γιατί έτσι είχαν μάθει οι γονείς μας απ΄ τους δικούς και λοιπά… Γιατί λοιπόν εμείς έχοντας επίγνωση αυτής της διαπαιδαγώγησης να μολύνουμε το παρόν μας, με ενοχές, πού κολλάνε οι ενοχές, κατά τη γνώμη μου, πουθενά!
Έχουμε όλοι μας απεριόριστες ικανότητες και μια απ΄αυτές είναι να επιλέξουμε την αγάπη, την άνευ όρων αγάπη του εαυτού μας, μόνο έτσι θα αγαπήσουμε τους γύρω μας, ελεύθεροι!
Το τραγούδι να είναι καλά, που γέννησε ένα ενδιαφέρον κείμενο και έναν επικοδομητικό διάλογο! 😛
Πολλά πολλά και τα ΑΦιλάκια καρδιάς! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα, μαγισσούλα μου. Δεν ξέρω αν τυφλωνόμαστε, πάντως γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί… Μυαλό πότε θα βάλουμε; 😜
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Πόσο μεγάλες αλήθειες !!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κατερίνα μου, οι ενοχές βρίσκουν χώρο να γεννηθούν, γιατί δεν αγαπάμε ουσιαστικά τον εαυτό μας. Σε ότι αγαπάς, δεν υπάρχουν ενοχές.
Πάντως, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε άγχη κι ενοχές και σε αυτό φταίει ξεκάθαρα η κοινωνία (με ότι αυτό περιλαμβάνει, σαφώς κι εμάς μαζί), για τις νοοτροπίες που συντηρεί και τα πρότυπα που σιγοντάρει!
Ταυτίστηκα, γιατί κι εμένα κάποια τραγούδια με αγγίζουν τόσο που μου δημιουργούν έντονα συναισθήματα.
Να ‘σαι πάντα καλά, να μας ανοίγεις όμορφα θέματα για συζήτηση. Φιλιά πολλά 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 3 άτομα
Γεια σου, Μαρίνα μου! Τελικά η αγάπη μοιάζει να είναι η απάντηση για όλα… Πολλά φιλιά! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ενοχές; Κάπως σαν αντιστρόφως ανάλογο της ελευθερίας δεν είναι αυτό;
Τέλος πάντων, εγώ δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχω ενοχές.
Πάλι δε γέλασε κανείς;;;
Κοίτα, επειδή όταν με πιάνει το σοβαρό μου είμαι αφόρητα βαρετός, να σου πω τι μου ήρθε στο μυαλό. Είχα ένα συνάδελφο. Είχε μια γυναίκα. Απατούσε τη γυναίκα του. Σε μια κουβέντα που έκανα μαζί του (εγώ, ο ηθικός, ο άμεμπτος, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω κλπ) , όταν τον έβλεπα σχεδόν να καμαρώνει την κατάσταση του, τον ρώτησα: » Μα καλά, ρε παιδί μου, δε νιώθεις ενοχές απέναντι στη γυναίκα σου;» [εντάξει, «τύψεις» μπορεί να είπα, δε θυμάμαι] Και ο καλός άνθρωπος μου απάντησε το ιστορικό:
«Όχι, βέβαια; Γιατί; Αφού δεν ξέρει τίποτα! Αν το μάθει, τότε μπορεί, δεν ξέρω»..
«Μπορεί»!
ΥΓ. Είναι πολύ, πολύ ιδιαίτερες οι σχέσεις γονέων και (μεγάλων) παιδιών, παιδιών που «γερνάνε, μαμά». Πάντα ακουμπάμε και σε ενοχές, αλλά η αλήθεια είναι ότι η συγκίνηση που βγαίνει απ’ τα τραγούδια έχει πολύ πλουσιότερες πηγές. Ευτυχώς.
Κατερίνα, δεν εξαφανίστηκες, ΤΕΛΕΙΟ!
Φιλιά
Μου αρέσει!Αρέσει σε 3 άτομα
Οι ενοχές μοιάζουν με τη χειρότερη μορφή «φυλακής», γιατί το κλειδί το κρατάμε εμείς οι ίδιοι, αλλά είναι σαν να ξεχάσαμε πού το έχουμε βάλει…
Όχι, δεν εξαφανίστηκα. Δεν με άφησαν οι… ενοχές! :p Φιλιά!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νιώθω τυχερή, η μαμα με έμαθε να τσακίζω τις ενοχές και τις φοβίες μου. Με τα χρόνια αχμμ όχι δεν νομίζω , δεν κλαίω με το τραγούδι γερνάω μαμα… και καλό θα είναι να βρεις τρόπο να σταματήσεις να κλαίς και εσύ γιατί ακόμη είσαι νέα, πολύ νέα 🙂
Σε φιλώ κατερίνα κατερινάκι της ζωής το αεράκι !!!!
🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Είσαι τυχερή! Σπουδαία η μαμά, σπουδαία κι εσύ! Μικρά μυστικά ευτυχίας είναι αυτά! Χρωστάω κέρασμα για το «νέα, πολύ νέα»! 💖
Μου αρέσει!Μου αρέσει!