Σκέψεις μιας ερασιτέχνη μπλόγκερ

Επισκέπτομαι μπλογκ, διαβάζω κείμενα και πολύ συχνά θαυμάζω τη σιγουριά που αναδύεται από τα γραφόμενα, πεζά ή μη. Σαφήνεια, αυτοπεποίθηση, αυτή η αίσθηση του ότι ο άλλος έχει όντως κάτι να πει, αλλά και ξέρει για τι πράγμα μιλάει.

Κι έπειτα σκέφτομαι τη διαρκή αμφιβολία που νιώθω, όταν έχω μια ιδέα για το μπλογκ και στη συνέχεια την αποτυπώνω στο χαρτί… εμ μάλλον στην οθόνη θα ‘πρεπε να λέμε πλέον. Δεν αναφέρομαι τόσο στο αν θα αρέσει ή όχι, αλλά στο αν θα ενδιαφέρει ή όχι τον αναγνώστη και τι μπορεί να του δώσει. Υποθέτω πως δεν είμαι μόνη σ’ αυτό…

Κι ύστερα πάλι αναρωτιέμαι αν όσοι γράφουν, γράφουμε «ερασιτεχνικά» αναζητούμε απλώς την επικοινωνία με ομοϊδεάτες κι ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες ή επιδιώκουμε να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για ν’ ακούσουμε και διαφορετικές απόψεις και να διαμορφώσουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για τα πράγματα.

Παρατηρώντας τις διάφορες πλατφόρμες δικτύωσης διαπιστώνω, βέβαια, πως δεν διαβάζουμε. Πατάμε like, +, Y, και προχωράμε… Η εποχή της ταχύτητας. Η εποχή της εικόνας. Τα πολλά λόγια στην οθόνη μάς κουράζουν. Βαριόμαστε να διαβάσουμε, βαριόμαστε να σκεφτούμε, βαριόμαστε να κουβεντιάσουμε… Καθετί βαρύ το απωθούμε. Προτιμούμε το ανάλαφρο, το γρήγορο, το εύκολο. Θα έπρεπε αυτό να επηρεάζει αυτόν που γράφει;

Τα κίνητρα καθενός από εμάς για να γράψει ή διαβάσει αντίστοιχα είναι ποικίλα και υποκειμενικά. Σίγουρα υπάρχει ανάγκη έκφρασης κι επικοινωνίας. Κάποιοι μπορεί αν το βλέπουν ως απόδραση. Μια θεωρία, επίσης, θέλει όσους διαβάζουν, να μην μπορούν να ξεφύγουν από το γράψιμο. Άλλοι μπορεί να γράφουν για να αυτοπροβληθούν ή να βγουν από την ανωνυμία – γιατί όχι;

Αναμφισβήτητα όμως η γοητεία και η μαγεία του να εκφράζεις και να μεταδίδεις συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς και όνειρα είναι απελευθερωτικές. Εκτίθεσαι χωρίς να σε νοιάζει, μοιράζεσαι χωρίς όρια, δημιουργείς και νομίζεις πως κάνεις κάτι σημαντικό. Αρκεί αυτό που γράφεις να είναι αληθινό και να σέβεται εσένα και τον άλλο. Και ίσως τελικά από αυτό να πηγάζει η σιγουριά κι η σαφήνεια των γραφομένων και γι’ αυτό να επιλέγει να σε διαβάσει ο εκάστοτε αναγνώστη

Τελικά μάλλον, όπως αστειεύτηκε πρόσφατα ένας δικός μου άνθρωπος παραφράζοντας τον Καρτέσιο (ή μήπως προτιμάτε Ντεκάρτ;), «γράφω, άρα υπάρχω».