Να έχουμε μέτρο, να βλέπουμε το δάσος κι όχι το δέντρο, να έχουμε κριτική σκέψη, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, να μην γκρινιάζουμε για να γκρινιάξουμε, να βελτιώνουμε όσο μπορούμε τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα, αλλά το κυριότερο να μην αδρανούμε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τουλάχιστον το μικρόκοσμό μας.
Αυτά είναι μερικά από όσα σκέφτηκα χθες διαβάζοντας άρθρα κυρίως στον ξένο ηλεκτρονικό Τύπο με αφορμή –τι άλλο;- τα βραβεία Golden Globes, το κίνημα “Time’s Up!” (= Τέλος χρόνου!) και τον περιβόητο λόγο της Oprah Winfrey.
Κάποιοι την αποθεώνουν που κατάφερε να ξεφύγει από τη φτώχεια, να γνωρίσει την επιτυχία και να γίνει μια από τις προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη επιρροή στις ΗΠΑ και πιθανότατα εκτός συνόρων. Αυτό μεταφράζεται στο κλισέ: «όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, η επιμονή οδηγεί στην επιτυχία – άρα το αμερικάνικο όνειρο είναι ακόμα ζωντανό».
Δηλώνουν ενθουσιασμένοι με το λόγο της, ο οποίος είναι εμψυχωτικός και ενθαρρυντικός προς τον κόσμο. Όσοι έχουν παρακολουθήσει εκπομπές της θα γνωρίζουν ότι γενικώς έχει ένα πάθος να βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους, κυρίως μέσω της ενδοσκόπησης, της προσωπικής καλλιέργειας και «τεχνικών της ψυχολογίας».
Κάποιοι την αποδοκιμάζουν ως πολυεκατομμυριούχο υποκρίτρια κι έχουν να αντιτάξουν τα εξής: ναι, σύμφωνοι «αγαθά κόποις κτώνται», αλλά όσο να πεις στη σημερινή πραγματικότητα με την παγκόσμια κρίση είναι κομματάκι πιο δύσκολο, αγαπητή μου. Και το κομματάκι μπορεί να είναι και κομματάρα.
Ή εντάξει, πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης του εαυτού μας και σαφώς αυτό οφείλουμε να κάνουμε για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, πρέπει να έχουμε θετική στάση απέναντι στη ζωή, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Ας μην ξεχνάμε μια βασική λεπτομέρεια: πρέπει και οι εξωτερικοί παράγοντες –πώς να το θέσω;- να μην υψώνουν βουνά στο δρόμο μας. Σε ένα ευρύτερο περιβάλλον που νοσεί, λίγα είναι τα περιθώρια να μπορέσει να ορθοποδήσει πολύς κόσμος.
Ή ακόμα ότι η ίδια δεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά την εξαίρεση και κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Οπότε τι μας τσαμπουνάει κι αυτή;
Σε συνδυασμό με τις φανφάρες, τα μαύρα φουστάνια και τις κονκάρδες της εκδήλωσης, όλο αυτό δείχνει υποκριτικό, σαν μια νέα μόδα που τώρα κάνει θραύση, αλλά σύντομα θα καταλαγιάσει και θα την αντικαταστήσει μια άλλη. Και είναι πραγματικά κρίμα τέτοια σημαντικά ζητήματα (το δάσος που λέγαμε) να πλασάρονται ή να αντιμετωπίζονται σαν μια μόδα. Η ανισότητα των ευκαιριών, η σεξουαλική παρενόχληση, ο ρατσισμός, ο σεξισμός -με όποια σειρά προτιμάτε- είναι διαχρονικά μελανά σημεία (ευφημισμός) παρά την «πρόοδο» της κοινωνίας και ουδεμία σχέση έχουν με… trends.
Αυτά, λοιπόν, που κρατώ εγώ από όλο αυτό είναι τα εξής: αφενός, καθένας έχει το δικαίωμα να μιλήσει για καυτά κοινωνικά ζητήματα, και στην προκειμένη περίπτωση, πιθανώς ακριβώς λόγω της καταγωγής και της πορείας της, ειδικά αυτή η γυναίκα – ακόμα και αν κάποιοι θεωρούν ότι είναι υποχείριο των «συμφερόντων» ή ότι διαθέτει υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία (λέτε να γίνει όντως η πρώτη γυναίκα, και μάλιστα Αφροαμερικανή, πρόεδρος των ΗΠΑ;).
Αφετέρου ότι τέτοιου είδους γεγονότα κρύβονται κάτω από το χαλάκι ακόμα και στους κόλπους των επιτυχημένων, των ζάμπλουτων και των ισχυρών. Ο φόβος είναι αμείλικτος και δεν κάνει καμία διάκριση. Η κοινωνία νοσεί σε όλα τα επίπεδα. Και μην πει κανείς «α, έτσι ήταν πάντα/είναι στην Αμερική», γιατί πολύ απλά θα απαντήσω «για κοίτα δίπλα σου ή κι εσένα τον ίδιο». Το θέμα δεν είναι να κουνάμε το δάκτυλο, αλλά να λύνουμε τα προβλήματα.
Δεν ξέρω αν τα σλόγκαν και τα μπλουζάκια βοηθούν… Το σίγουρο είναι ότι οφείλουμε να διώξουμε το φόβο, να μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτά και άλλα ζητήματα, να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, να πάψουμε να ανεχόμαστε οτιδήποτε θεωρούμε άδικο, ανήθικο ή λανθασμένο και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ρίξουμε φως σε καθετί σκοτεινό.
Μονοπάτια 
Έχω την αίσθηση ότι όχι μόνο θα ξεφουσκώσει το όλο θέμα με τη σεξουαλική παρενόχληση και την ισότητα, αλλά ότι θα ξεφουσκώσει με κρότο, γιατί ήδη ξεφεύγει από τον έλεγχο. Για παράδειγμα εχθές ένα σχόλιο της Νάταλι Πόρτμαν ότι οι υποψήφιοι σκηνοθέτες ήταν όλοι άντρες, δεν ξέρω, με ενόχλησε όπως ειπώθηκε γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι πλέον απαιτούμε κάτι να γίνεται όχι με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά επειδή πρέπει να υπάρχει και γυναίκα υποψήφια. Υποτίθεται υπάρχει επιτροπή που κρίνει ποιος είναι πιο άξιος για τις υποψηφιότητες και ποιος λιγότερο. Προσωπικά σαν γυναίκα θέλω ίσες ευκαιρίες και όχι να μου δώσουν κάτι χωρίς να μου αξίζει, ούτε φυσικά να καταλήξει το κίνημα να κάνει αυτά που πολεμάει, δηλαδή να καταδυναστεύσει το αντίθετο φύλλο…
Επίσης, ένα ακόμα που με ενόχλησε είναι η κακή κριτική σε 3 γυναίκες που δεν φόρεσαν μαύρα και ειδικά σε μία με ένα φόρεμα με προκλητικά σκισίματα. Τι νόημα έχει να κάνεις καμπάνια για τις διακρίσεις και τον σεξισμό όταν όλοι τελικά είναι σεξιστές (έστω και σε μικρό βαθμό). Γιατί δε βγήκε κάποια κυρία να υπερασπιστεί το δικαίωμα αυτών των γυναικών να φορούν ό,τι θέλουν;
Δυστυχώς, βλέπω βεβιασμένες κινήσεις εντυπωσιασμού λόγω «μόδας» με κίνδυνο να χαθεί πολύ σύντομα η ουσία και το μέτρο.
Συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο, αλλά βρήκα αφορμή να εκφράσω τους προβληματισμούς μου χαχα! Σε φιλώ!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 3 άτομα
Και πολυ΄καλά έκανες και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Συμπτωματικά αυτό ακριβώς σχολίασα κι εγώ λίγο νωρίτερα στο Google+. Ότι δηλαδή το πράγμα τείνει να γίνει μονόπλευρο, λες και η σεξουαλική παρενόχληση ή οι διακρίσεις είναι μόνο θέμα γυναικείο. Και πρέπει να πω ότι είμαι επιφυλακτική ως προς το πώς να απαντήσω στο ερώτημα αν είμαι φεμινίστρια, διότι πλέον δεν είμαι πολύ σίγουρη για το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει… 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 3 άτομα
Συμφωνώ! Έχει παρερμηνευθεί η έννοια του φεμινισμού και από τις γυναίκες και από τους άνδρες και πράγματα που διαβάζω τελευταία σχετικά με το φεμινισμό με προβληματίζουν και σε πολλές περιπτώσεις δε με βρίσκουν και σύμφωνη… 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 3 άτομα
Σαφέστατα ήταν μια ενέργεια που καλώς έγινε, μα δυστυχώς η αμερικανική showbiz ασχολείται με ότι «πουλάει» όσο «πουλάει». Ύστερα, ας λύσει άλλος τα κοινωνικά ζητήματα, γιατί υπάρχουν και καριέρες να διατηρηθούν. Δεν είναι έτσι όμως, γιατί είναι άνθρωποι με μεγάλα κοινά, κυρίως σε εφηβικές ηλικίες και θα μπορούσαν να «χτίσουν» αξίες. But who cares right?
Ο επίλογος σου με βρίσκει τόσο σύμφωνη και τον χειροκροτώ.
Καλό απόγευμα 😘
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Έχεις μεγάλο δίκιο. Ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε εμείς τότε… 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το δυστυχές σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι εισχώρησαν άτομα τα οποία δεν διαθέτουν το απαραίτητο υπόβαθρο που θα τους επιτρέψει την έγκυρη γνωμοδότηση καθώς και την ορθή δραστηριότητα που απαιτεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Οι υπερβολές είναι αναπόφευκτες και αυτές είναι που τελικά οδηγούν σε παρακμή ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό θέμα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Συμφωνώ, μιλάμε για showbusiness, και όχι για εμπειρογνώμονες. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη ότι κατανοώ απόλυτα σε ποια άτομα αναφέρεστε. Αλλά επειδή προσωπικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι έχει βιώσει κάθε άνθρωπος, δεν θεωρώ ότι τέτοιου είδους υπερβολές κάνουν μόνο κακό. Θέλω να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, η σιωπή είναι που οδηγεί σε παρακμή τέτοια σημαντικά κοινωνικά θέματα, και όχι η προβολή τους.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγενώς αμέλησα να σας ευχαριστήσω για το σχόλιο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ! αυτές οι μόδες και αυτό παντού! 😉
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε, πώς μας κατευθύνουν τα MME δίνοντας μας εύπεπτη τροφή για να μας αποπροσανατολίσουν από πολύ σοβαρότερα θέματα; 😛
Δείτε ειδήσεις στο BBC ή στο Γαλλικό κανάλι 5 ή στο CNN ή RIC και θα καταλάβετε!
Ναι, χάνουμε το δάσος και αυτό είναι ένδειξη πόσο νοσεί η ανθρωπότητα!
Τυχαίνει να γνωρίζω πως η όντος διάσημη κυρία Oprah συνεργάζεται με τον Deepak Chopra, ψυχίατρο, συγγραφέα και φιλόσοφο, αυτό κάτι μου λέει προσωπικά αν και δεν έχω παρακολουθήσει τα διαδικτυακά τους σεμινάρια…
ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο