Γαλάζιο όνειρο

Θα ήθελα να περάσω ένα καλοκαίρι ολόκληρο πλάι στη θάλασσα, σ’ ένα ήσυχο μέρος κοντά σε κάποιο χωριό, σ’ ένα απλό σπιτάκι πάνω στο κύμα. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Ονειρευτείτε λίγο μαζί μου…

Χαράζει και το αχνό ακόμα φως του ήλιου μπαίνει από τα παράθυρα. Ανοίγω τα μάτια και δεν θέλω να κοιμηθώ άλλο. Σηκώνομαι, βάζω μαγιό, παίρνω μια πετσέτα και κατεβαίνω στην παραλία. Το θέαμα με συνεπαίρνει. Ο ήλιος εμφανίζεται σταδιακά από τον ορίζοντα κι ο ουρανός αντανακλάται στα νερά. Σαν ένα τεράστιο ευθύγραμμο ουράνιο τόξο – θαμπό μπλε- γκρι εκεί που ακουμπά το νερό, πιο πάνω το φως το μετατρέπει σ’ ένα έντονο πορτοκαλί και παραπέρα γίνεται ένα απαλό μωβ που απλώνεται παντού.

Η θάλασσα παίρνει από τη λάμψη της πύρινης σφαίρας κι εγώ χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι ήδη μέσα στο δροσερό νερό. Το καλύτερο ξύπνημα. Γύρω ησυχία, μόνο τα πουλιά κι ο ήχος της θάλασσας που τρέχει προς το μέρος της στεριάς. Αφήνομαι στην τεράστια υδάτινη αγκαλιά, στη γαλάζια και υγρή θεραπεία της θάλασσας από σκέψεις, άγχη, βάρη. Αρκετή ώρα μετά βγαίνω έξω και ξαπλώνω πάνω στην άμμο – δεν με νοιάζει καθόλου που θα γεμίσει τα μαλλιά μου και θα κολλήσει πάνω μου. Κοιτάζω για λίγο τη θάλασσα, τον ουρανό κι ύστερα κλείνω τα μάτια. Μόνο οι ήχοι της φύσης στ’ αυτιά μου, η αίσθηση των κόκκων στα δάχτυλά μου και το απαλό αεράκι χαϊδεύει το δέρμα μου. Γαλήνη…

Ένας μεσημεριανός περίπατος. Πρώτα στην ακροθαλασσιά κι ύστερα στην εξοχή. Μια μικρή εξερεύνηση ανάμεσα σε θάμνους, δέντρα κι ένα σωρό πλάσματα ορατά κι αφανή που ζουν εδώ. Τα βλέπω να χοροπηδάνε από κλαδί σε κλαδί, τ’ ακούω να έρπουν τριγύρω, καθώς πλησιάζω. Αυτά κι εγώ, σαν να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη, σαν να βρήκα τον προσωπικό μου παράδεισο. Περπατάω στο χώμα και στις πέτρες, ώσπου βρίσκω ένα κορμό. Κάθομαι και παρατηρώ τον ήλιο να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι ανάμεσα στις φυλλωσιές. Βγάζω από την τσάντα μου ένα σάντουιτς (ψωμί, τυρί και φρέσκια τομάτα) και το απολαμβάνω στο πιο όμορφο κι ακριβό πριβέ που υπάρχει. Και το εκλεκτό επιδόρπιο, φρούτα από κάποιο μποστάνι της περιοχής.

Επιστρέφω σπίτι και ξαπλώνω έξω, στη σκιά. Παρέα ένα αγαπημένο βιβλίο και το διαρκές νανούρισμα από τα τζιτζίκια. Τα βλέφαρα βαραίνουν και στο τέλος με παίρνει ο ύπνος. Δεν θυμάμαι τι όνειρο είδα, αλλά ανοίγοντας τα μάτια, η θάλασσα με καλεί ξανά στην αγκαλιά της. Και πώς ν’ αντισταθώ; Έχει σηκωθεί λίγο κυματάκι κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία για παιχνίδι. Στο νου έρχονται αναμνήσεις από ξένοιαστες στιγμές του παρελθόντος. «Ε, φτάνει τώρα, το δέρμα σταφίδιασε, ώρα να βγεις», λέει η λογική. «Δεν θέλω!», τσιρίζει το παιδί μέσα μου.

Ξεπλένω την αλμύρα από πάνω μου και κάνω μια βραδινή βόλτα στο διπλανό χωριό, χαζεύω τα διάφορα μαγαζάκια που είναι στη σειρά μέσα στα γραφικά σοκάκια. Κι ύστερα από κάμποση ώρα, ταβερνάκι, παγωμένη μπυρίτσα (ή ουζάκι, δεν με χαλάει), όμορφη μουσική κι η ζωή είναι ωραία! Η ώρα περνά ευχάριστα κι είναι ήδη αργά, αλλά δεν μου κάνει η καρδιά να μπω στο σπίτι. Τα βήματά μου με βγάζουν ξανά στην παραλία. Κάθομαι στην άμμο και έτσι μέσα στο σκοτάδι και στη θαλασσινή αύρα παρατηρώ τον ουρανό και τ’ αμέτρητα άστρα που μπορώ να διακρίνω. Πρέπει να μάθω να εντοπίζω τους αστερισμούς. Μόνο τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο ξέρω.

Χάνομαι σε σκέψεις κι ευχολόγια να μην τελειώσει αυτό το καλοκαίρι, κι έπειτα χαρούμενη επιστρέφω στο μικρό μου καταφύγιο, που δεν απέχει παρά μερικά μέτρα πιο πέρα. Κοιτάζω μια τελευταία φορά προς τη θάλασσα και κλείνω την πόρτα. Βάζω την αγαπημένη μου μουσική και ξαπλώνω, περιμένοντας να καλωσορίσω το Μορφέα και τον Όνειρο…