Ειρήνη…

Art for Peace Contest 2012

Ξέρεις, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα για να έχουμε ειρήνη. Δεν είναι ανάγκη να ακολουθούμε την ίδια ιδεολογία, δεν είναι ανάγκη να πιστεύουμε στον ίδιο Θεό ή να πιστεύουμε καν, δεν χρειάζεται να ανήκουμε στην ίδια φυλή. Δεν χρειάζεται να είμαστε το ίδιο, βρε παιδι μου, πώς να σου το πω; Αυτό άλλωστε θα ήταν εύκολο. Σχεδόν απάτη.

Το θέμα είναι πως αν θέλουμε ειρηνική συνύπαρξη, καμία διαφορά δεν θα έπρεπε να μας εμποδίζει. Θα έπρεπε να ανακαλύπτουμε τον τρόπο να λύνουμε τα προβλήματά μας από κοινού και να βρίσκουμε διεξόδους κοινώς αποδεκτές, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις για το κοινό καλό. Όσος χρόνος ή κόπος κι αν χρειάζονται. Το αποτέλεσμα το αξίζει.

Αυτές ακριβώς τις αρχές και τις αξίες πρέπει να μεταδίδουμε στους γύρω και να γινόμαστε οι ίδιοι το πρότυπο. Το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας παίζει καθοριστικό ρόλο για το αύριο, αλλά στο σήμερα πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Τι κάνω ΕΓΩ για να βοηθήσω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα; Πώς φέρομαι στους άλλους, στη φύση, σ’ εμένα τον ίδιο; Τα σέβομαι όλα αυτά; Τα αγαπώ; Συντηρώ την απάθεια ή βρίσκω ένα τρόπο να δράσω; Αν δω το άδικο, τι κάνω; Σιωπώ και προσπερνώ ή στηρίζω το σωστό όπως μπορώ; Γιατί νομίζω ότι μπορούμε, απλώς δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να βρούμε τον τρόπο, ούτε καν έμμεσα.

Μερικές φορές θαρρώ πως περιμένουμε να είμαστε γεννημένοι αγωνιστές. Και λέμε, «δεν βαριέσαι, δεν το έχω μέσα μου». Μπούρδες! Να σου πω κάτι; Αγνωνιστής είναι κι αυτός που θα δώσει ένα πιάτο φαΐ ή μια κουβέρτα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη, που θα ποτίσει το δεντράκι ή το ζωάκι του δρόμου, που θα περιμένει υπομονετικά να πετάξει το σκουπιδάκι όταν βρει καλαθάκι κι όχι χάμω, που θα καλημερίσει το γείτονα κι ας μην έχουν συστηθεί, που παρά τα χίλια προβλήματα θα γυρίσει στο σπίτι και θα χαμογελάσει στους δικούς του, που παρά την ανάγκη του δεν θα καταφύγει σε αθέμιτα μέσα, που λαμβάνει υπ’ όψιν αν οι πράξεις του βλάπτουν τρίτους, που επιλέγει να βλέπει την ουσία, που αναρωτιέται κι αναζητά, που δεν δέχεται την αδικία, που σηκώνει ανάστημα… Νομίζω αλυσιδωτά πάει αυτό κι εξελίσσεται ένα βήμα τη φορά. Αρκεί να γίνει μέλημά μας.

Γενικώς μην περιμένεις από σένα να βρεθείς μπροστά σε συλλαλλητήριο σε ΜΑΤ για να νιώσεις αγωνιστής. Και μια σκέψη ακόμα στο σημείο αυτό: ας μην γελιόμαστε, αυτός που δέρνει, καίει, σπάει, μια τρύπα στο νερό κάνει και διαιωνίζει το «διαίρει και βασίλευε». Θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο; Πώς; Με τη βία, το μίσος, την έλλειψη σεβασμού και ενσυναίσθησης; Με το να γίνεται χειρότερος από αυτά που απορρίπτει; Με το να γίνεται χειρότερος άνθρωπος; Καταστρέφοντας και μισώντας… Αμ δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος. Και σήμερα δεν είμαστε απλώς θεατές, αλλά συμμετέχουμε στο θέατρο του παραλόγου.

Η αντίσταση σε όλην αυτή τη μαυρίλα και την κατάντια κάνει τον αληθινό αγωνιστή. Και η γνώση. Να μην ξεχνάμε την ιστορία. (Κατ’ αρχάς να επιδιώκουμε να μαθαίνουμε ιστορία!) Γιατί βλέπω ότι επαναλαμβάνουμε τις «μελανές της σελίδες», όπως συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε. Ωστόσο, βάζω στοίχημα πως αν μπορούσαμε να ρωτήσουμε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη -ανθρώπους που δεν ανήκουν στην ίδια φυλή, ιδεολογία ή θρησκεία, κοινωνική θέση- κανένας δεν θα έλεγε πως θέλει το κακό του άλλου. Άρα κάπου κάνουμε λάθος και πρέπει να το διορθώσουμε. Γιατί -για να παραφράσω το Σπύρο Μελά και το Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- η ειρήνη κατακτάται, δεν χαρίζεται…

Ξέρεις, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα για να έχουμε ειρήνη. Άρα δεν υπάρχει άλλοθι για το αντίθετο.

Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράφω το κείμενο πριν από τις τραγικές εξελίξεις του Σαββάτου. Ένας μύλος μέσα μου. Θυμός και θλίψη, αλλά και πείσμα να μην σταματήσω να πιστεύω σ’ εμένα, δηλαδή στον άνθρωπο.