Το κορίτσι που χάθηκε…

Balloon girl – Banksy

Η γενιά μας είναι… Δεν ξέρω ποια λέξη ταιριάζει. Άτυχη; Ανήμπορη; Μοιραία; Ή απλώς ένα γρανάζι σε μια μηχανή που λέγεται ιστορία του ανθρώπου;

Νομίζω ότι η πιο ευνοημένη γενιά ήταν αμέσως μετά των παππούδων μου. Αυτοί που γεννήθηκαν λίγο πριν το 2ο Παγκόσμιο. Τότε ήταν παιδιά – δεν πολυκαταλάβαιναν. Μεγάλωσαν δύσκολα, αλλά έβλεπαν διαρκώς τα πράγματα να βελτιώνονται γύρω τους. Πήραν κουράγιο και δύναμη, πάλεψαν και τα κατάφεραν. Έκαναν παιδιά και θέλησαν να τους δώσουν όλα όσα στερήθηκαν. Κι έφυγαν από τη ζωή έχοντας ανταμειφθεί για τους κόπους τους, ευχαριστημένοι. Προτού τα δουν όλα να ανατρέπονται ξανά.

Μ’ εμάς έγιναν όλα ανάποδα. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην αφθονία, χωρίς να μας λείπει τίποτα. Μάθαμε πως όλα ήταν στο χέρι μας και μπροστά μας ήταν τα καλύτερα. Είχαμε δυνατότητες κι εφόδια από τους γονείς μας – ακόμα κι οι λιγότερο προνομιούχοι είχαν την ευκαιρία να προκόψουν μέσα στη γενικότερη ευφορία.

Κι όταν φτάσαμε σε μια ηλικία που θα έπρεπε να έχουμε «τακτοποιηθεί» και «κατασταλάξει» -εκεί γύρω στα 35 με 45- χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Δεν είναι ότι χάσαμε μόνο τα υλικά, χάσαμε και τ’ άλλα. Χάσαμε το όραμα, την ελπίδα, το κουράγιο, την επιθυμία καν να προσπαθήσουμε. Σάμπως μάθαμε και ποτέ; Δεν λέω ότι μας χαρίστηκαν τα πάντα, αλλά οι συνθήκες ήταν συνθήκες «ευκολίας» κι η νοοτροπία που διαμορφώθηκε ανάλογη. Κι αν είσαι και Έλληνας, λίγο απείθαρχος, υπεραισιόδοξος και πονηρούτσικος, νιώθεις ότι σου έκλεψαν κάτι δικαιωματικά δικό σου. Ήταν όμως;

Και πώς ν’ αρχίσεις τώρα από την αρχή; Πώς να βρεις τη δύναμη, την όρεξη να κάνεις σχέδια και να τα εφαρμόσεις; Πού είναι η επιμονή κι η υπομονή; Όταν βλέπεις ότι όλα γύρω είναι ζόρικα, αν όχι εντελώς μαύρα… Κι είναι πολλά τα χρόνια που παλεύουμε να κρατηθούμε. Και μαζί με τη βιοπάλη, δίνουμε μάχες εσωτερικές. Κι είναι εξίσου βίαιες. Η αίσθηση της ανημποριάς, η μειονεξία, η παραίτηση, η απαισιοδοξία, η θλίψη… Κι η απομόνωση στην οποία οδηγούν όλα αυτά. Φαύλος κύκλος και πρέπει να τον σπάσουμε.

Ήμουν πολύ αισιόδοξη κάποτε. Δεν φοβόμουν εύκολα. Μην παρεξηγηθώ, δεν ήμουν παράτολμη, αλλά δεν άφηνα τα δύσκολα να με πτοήσουν. Μου λείπει πολύ αυτή η κοπέλα. Που οι άλλοι έπαιρναν δύναμη και κουράγιο από κείνη. Τώρα την έχω ανάγκη κι εγώ. Αλλά κάπου έχει κρυφτεί. Ελπίζω να έχει κρυφτεί απλώς για λίγο και να μην έχει χαθεί οριστικά…